Zie ook:
“In september 1983 werd in gekozen tot voorzitter van WZS. Het was het begin van veertien prachtige jaren! Toen ik aantrad was de club een kerngezonde derdeklasser en trof ik het met geweldig collega-bestuurders. Eigenlijk had ik een makkie. Iets anders werd het toen tijdens een vergadering de term ‘overdekte sportbeoefening’ viel. Er werd gesproken over een eigen hal. We hebben nog een optie gehad op de manege, even verderop, maar het werd nieuwbouw.
Een eigen sporthal betekende: weg met de rust! We hadden vergadering op vergadering, daarna bouwvergaderingen en later volgden gesprekken met allerlei instanties. Er waren hoogtepunten en teleurstellingen. Een grote teleurstelling was het feit dat de gemeente de erfpacht handhaafde op zo’n 25.000 per jaar. Triest om een actieve vereniging zo te behandelen.
Maar we lieten ons niet kisten. We zorgden voor bekwame mensen om de ‘tent’ te runnen. Jan Ferweda en Jan Kuipers waren financieel deskundig. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik met Jan Ferweda – zijn zoon Henk speelde bij ons – naar de Horecadagen in Zuidlaren ben geweest. We reden niet, maar we vlogen. “Wanner tegen we op?”, vroeg ik aan Jan. We kwamen thuis met de verplichting om het bier af te nemen van Gulpener. Dat was een goed contract, maar we hadden bierdrinkende Wit-zwarters beter eerst even om advies kunnen vragen. Laat ik het zo zeggen: het bier viel niet echt in de smaak. We hadden een prima contract, maar omdat de leden minder gingen bestellen, boekten we geen winst.
Een hoogtepunt vond ik de opening van de sporthal op 19 september 1987. Ik had de kans om de hal officieel te openen, maar Eeltje Dooper richtte de bal beter op de schutting. We hadden goede afspraken met buurman Kroon, hoofd van de Ambachtsschool. Van rijkswege moesten zijn leerlingen gymnastieklessen volgen. Dat moet binnen een straal van een kilometer en dus was onze hal de uitkomst. De hal had overdag dus bezetting en dat bracht veel geld in het laatje .daarvan is een bestuurskamer gebouwd, een fitnessruimte en een praktijkruimte.
Een ander hoogtepunt vond ik de viering van het zestigjarig bestaan in 1992. Het werd een mooi feest, al was opnieuw de houding van de gemeente een tegenvaller. We hadden gehoopt op kwijtschelding van de erfpacht, maar de uitgenodigde wethouder had slechts een bal meegenomen…
Maar de gulheid van de Wit-zwarters was diezelfde dag hartverwarmend. Toen de gemeente het liet afweten, pakte ik de microfoon, legde de situatie uit en zei dat we snel 100.000 gulden nodig hadden. Achttien Wit-zwarters schonken meteen 5000 gulden. Toen het Old Burger Weeshuis onze subsidieaanvraag van 10.000 gulden honoreerde, hadden we het kunstje geflikt! Daaroverheen kwam de 7000 gulden die de Jubileumcommissie aanbood. Daarvan zijn dug-outs gebouwd, een mooi gebouwtje bij de ingang en de door Homme Bosma gemaakte monumentale trap in de hal. Waar een ‘kleine’ club groot in kan zijn!”
