In Hans Brinkman verliest Sneek Wit Zwart – en dan in het bijzonder de bloedgroep WZS – een markante verenigingsman. Een verbinder, die het vermogen bezat om met zijn gedrevenheid anderen te enthousiasmeren. Hans was tevens een bestuurder die het aandurfde om zich te onderscheiden. ,,Meedeinen is geen probleem’’, zo zei hij eens. ,,Het is belangrijk dat je vernieuwend bent.’’ Die visie vormde de basis voor onder andere de bouw van de sporthal Wit Zwart, die de vereniging zoveel schitterende dagen heeft gebracht.
Hans in 1979, tijdens een WZS-vergadering in het clubhuis. Aan de muur het door hem gemaakte schilderij, dat nu in het SWZ-clubhuis hangt. Links Tom Otte, rechts Eelke Ligthart.
Hans werd op 27 november 1940 geboren in Wolvega. Als kind (katholiek opgevoed) moest hij vanwege een longziekte een jaar lang thuis op bed verzorgd worden. Abe Lenstra was zijn idool; pas op z’n zeventiende ging Hans zelf voetballen. Al snel bleek dat hij ook en vooral organisatorische kwaliteiten bezat die binnen het verenigingsleven uitstekend van pas kwamen. ,,Dingen regelen bleek in mijn bloed te zitten. Niet voor mijn eigen eer en glorie, maar voor het plezier van anderen.’’
In 1967 verhuisde Hans naar Sneek, hij kon als boekhouder aan de slag in het ziekenhuis. Wonend in de Christiaan Schotanusstraat lagen de velden van Black Boys om de hoek, maar in de straat woonde ook een aantal katholieke gezinnen. Hij zag Fred en Peter Zijlstra op straat voetballen en was onder de indruk. Toen hij vroeg waar ze dat geleerd hadden, luidde het antwoord: bij Wit Zwart! Niet veel later was Hans ook Wee Zet Esser. Zo zei hij dat meestal. Dat hij lid werd, is een van de beste dingen geweest die onze club ooit is overkomen.
Hans werd in 1969 voorzitter van de jeugdafdeling. Hij voetbalde zelf ook – met enige verbeeldingskracht was hij (als kalme, statige verdediger met overzicht) te vergelijken met Franz Beckenbauer. Zijn zonen Timo en Nico werden ook Wee Zet Esser en groeiden eveneens uit tot solide verdedigers. Net als hun vader bereikten zij het eerste elftal. Buiten de lijnen nam Hans in veel opzichten het voortouw. Geen inspanning was hem te veel. ,,De club werd mijn tweede leven. Onvoorstelbaar dat dat allemaal mogelijk is geweest’’, zo liet hij noteren voor het in 2007 verschenen jubileumboek ten tijde van het 75-jarig bestaan van WZS.
In 1976 werd Hans voorzitter. Onder zijn leiding beleefde WZS een geweldige bloeiperiode. Niet dat het eerste elftal de derde klasse wist te ontstijgen, maar op vele andere gebieden draaide het geweldig. Op het Zuidersportpark werd een eigen clubhuis gerealiseerd en de jeugdafdeling groeide als kool. Ondertussen werden tonnen gespaard om een eventuele verhuizing naar een nieuw complex mogelijk te maken.
Na zeven ‘vette’ jaren droeg Hans (inmiddels directeur geworden van het Bonifatiushuis) de voorzittershamer over aan Jan Friso. Als erelid bleef zijn dadendrang voor WZS onverminderd groot. Hans werd de stuwende kracht achter de realisatie van de sporthal Wit Zwart, waarmee WZS in Nederland voor de troepen uitliep. Op 19 september 1987 mocht Hans de hal officieel mee openen. Hij genoot van de vele activiteiten die daar werden ontplooid; niet alleen georganiseerd door WZS, maar ook door de vele huurders.
Liefst veertig jaar zette Hans zich met hart en ziel in voor WZS. ,,Het heeft me veel moois gebracht, maar ook veel van me gevergd.’’ Ook na de samensmelting tot Sneek Wit Zwart bleef zijn betrokkenheid groot. Hij maakte deel uit van die commissie die waakte over de wit-zwarte kas die mee verhuisde naar het sportpark aan de Molenkrite. Niet alleen prijkt zijn naam uiteraard op de WZS-Wall of Fame in het SWZ-clubhuis, maar in de bestuurskamer hangt een schilderij van zijn hand. Je kon ook altijd bij hem terecht voor advies en een luisterend oor. Andersom informeerde Hans regelmatig hoe de zaken liepen. Hij genoot van de WZS-reünies en van de andere wit-zwarte activiteiten. Als zijn gezondheid het toeliet, was Hans van de partij.
Hans Brinkman was niet alleen door zijn charisma en enthousiasme een fijne, warme man. Ook als Wee Zet Esser onderscheidde hij zich. ,,Ik ben, denk ik, bij de senioren die enige niet-bierdrinker geweest’’, vertelde hij in 2007. Hij lachte toen hij dat zei. Desondanks raakte hij volledig met WZS vergroeid en werd hij door alle wit-zwarters in zeer hoge mate gewaardeerd.
De mooie herinneringen blijven. We wensen Trees, Erna, Timo, Nico en alle andere nabestaanden, familie en gerelateerden veel sterkte toe om dit zware verlies te verwerken. Op vrijdag 8 maart wordt in het Sneker uitvaartcentrum, vanaf 11 uur, afscheid genomen van Hans.
Peter van der Meeren, oud-voorzitter WZS
Hans toonde zich onlangs verguld met de bos bloemen die hij namens SWZ kreeg aangeboden.
